Το νέο μυθιστόρημα του Σωτήρη Δημητρίου συγκεντρώνει όλες εκείνες τις αρετές που εντοπίσαμε και σε παλιότερα έργα του και που αποτελούν πλέον τα χαρακτηριστικά του προσωπικού του ύφους. Με λόγο σύντομο, λίγα περιγραφικά στοιχεία, με αφήγηση ελλειπτική και αποσπασματική και χρησιμοποιώντας το γλωσσικό ιδίωμα της Ηπείρου, μας ταξιδεύει για ένα μερόνυχτο στην Ελλάδα της μεθορίου. Σε μια έρημη πλαγιά της Μουργκάνας, ένα βουνό στα ελληνοαλβανικά σύνορα, ένα συνεργείο οικοδόμων χτίζει ένα σπίτι. Στο συνεργείο υπάρχουν και αλλοεθνείς –Αλβανοί, γύφτοι. Από εκεί περνούν ζωέμποροι, μια κομπανία Αλβανών μουσικών που γυρνάνε στην Αλβανία. Μια μεγάλη βροχή καθηλώνει μέσα στο γιαπί τους οικοδόμους, οι οποίοι μονολογούν, συζητάνε, θυμούνται και διαπιστώνουν ότι οι ζωές τους συναντήθηκαν κάποτε στο παρελθόν.